ΛΑΘΗ։ AΠΑΡΑΙΤΗΤΟ Ή ΑΧΡΗΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ;

Καθημερινά στην ζωή μας υφιστάμεθα μια εσωτερική αλλά και εξωτερική διαδικασία για το τι είναι σωστό και το τι είναι λάθος.  Αυτή η διαδικασία καθορίζει την ζωή μας και το μέλλον το δικό μας και των γύρω μας. Βλέποντας το λάθος ως κάποιο γεγονός, καθορίζουμε το πώς θα συμπεριφερθούμε και πως θα εξελιχθούμε.

Από μικροί μαθαίνουμε ότι τα λάθη είναι ενέργειες που μας αποτρέπουν από κάποιες συμπεριφορές. Γονείς, σχολείο, κοινωνία υποδεικνύει αυτές τις συμπεριφορές, μας μαθαίνει πώς να τις αποφεύγουμε και μας δείχνει τις συνέπειες του να τις επαναλαμβάνουμε.

Πως νοιώθουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι κάνουμε λάθος; Συνήθως νοιώθουμε ντροπή, άγχος, και γενικά αρνητικά συναισθήματα. Επομένως το λάθος συνήθως συνδέεται με κάτι το αρνητικό, ( όχι βέβαια σε όλες τις περιπτώσεις, γιατι υπάρχουν και πολλοί που όπως θα δούμε επαναλαμβάνουν λάθη, χωρίς να διδάσκονται τίποτα που θα τους βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι).

Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα τεράστιο θέμα: Μπορούμε να διδαχθούμε εν τέλει από τα λάθη μας πράγματα για την ίδια την ανθρώπινη φύση μας;

Οι περισσότεροι από εμάς όχι μόνο προσπαθούμε να αποφεύγουμε το να κάνουμε λάθη , αλλά ακόμα και να αποφεύγουμε την σκέψη ότι κάποιος κάνει λάθος, ή να αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε την πιθανότητα να κάνουμε εμείς οι ίδιοι λάθη. Γιατι τελικά κολλάμε μέσα σε αυτό το συναίσθημα του «όλα πρέπει να γίνονται σωστά;» Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το συναίσθημα, και αν ναι, σε τι θα μας ωφελήσει τελικά;»

Γενικά μπορούμε να πούμε σε θεωρητικό επίπεδο ότι όλοι κάνουμε λάθη. Το διαπιστώνουμε, το βάζουμε μέσα σε ένα κουτάκι λογικής και προχωρούμε. Όταν όμως έρθει η ώρα να κάνουμε λάθος, και το λάθος να συμβεί στο παρόν, στο εδώ και τώρα, όλη η οπτική μας γωνία για το λάθος αλλάζει. Και μαζί τα συναισθήματά μας. Φεύγουμε από την ασφάλεια του να φιλοσοφούμε απλά και καλούμαστε να πάρουμε θέση.

Η πιο συνηθισμένη ψυχολογική σκέψη - άμυνα είναι να σκεφτούμε οτι δεν είναι δυνατόν να κάνουμε εμείς λάθος. Αυτή είναι μια σκέψη που μας έρχεται με τέτοια ταχύτητα στο μυαλό, που ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να την συλλάβουμε.

Είναι τελικά μεγάλη ευθύνη να ζούμε στο παρόν, και μεγάλη ασφάλεια του να σκεφτόμαστε υποθετικά ή να φαντασιωνόμαστε χωρίς να το ζούμε .Είμαστε κάποιες φορές παγιδευμένοι σε έναν κόσμο οπου νοιώθουμε οτι είμαστε πολύ σωστοί για τα πάντα. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα. Πρόβλημα τόσο για την προσωπική όσο και για την επαγγελματική μας ζωή.

Υπάρχουν φορές που όταν κάνουμε λάθη νοιώθουμε ότι είμαστε σωστοί. Γιαυτό και κολλάμε στο συναίσθημα αυτό της ορθότητας. Αυτό το εσωτερικό συναίσθημα του ότι έχουμε σε όλα δίκιο έρχεται σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στην πραγματική καθημερινότητα. Και εδώ μπορούν να ξεκινήσουν επίσης πολλά ψυχολογικά προβλήματα απο αυτή την αντίθεση.

Η εμμονή του να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι είναι το σωστό, και να πιστεύουμε ότι και οι άλλοι πρέπει να το βλέπουν ακριβώς όπως μέσα από το δικό μας παράθυρο, στην καλύτερη περίπτωση προκαλεί βαρεμάρα, στην χειρότερη ασθένεια της ψυχής.

Όσο και να το βλέπουμε σαν κάτι το ασήμαντο, όλη η πηγή της παραγωγικότητας και δημιουργικότητάς μας καθορίζεται από το πώς θα εκμεταλλευτούμε τα λάθη μας για να γίνουμε καλύτεροι.

Κανείς δεν μαθαίνει στον άλλον ότι το να κάνεις λάθη είναι απολύτως φυσιολογικό, γιατι απλά μέσα από αυτά μπορείς να γίνεις καλύτερος. Όμως στην ζωή άλλα περιμένουμε πολλές φορές και άλλα μας βγαίνουν. Είναι κι αυτό ένα λάθος; Όχι βέβαια. Είναι απλά η ομορφιά της ίδια μας της ζωής.

Θα τελειώσω αυτό το άρθρο με ένα σημαντικό συμπέρασμα που διάβασα και μου έκανε εντύπωση:

“Iσως το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου γύρω μας τελικά είναι να φύγουμε από αυτό το μικροσκοπικό κουτί της ορθότητας που μας φυλακίζει, να κοιτάξουμε το μεγαλείο και το μυστήριο του κόσμου που μας περιβάλλει και να πούμε όλοι με μια φωνή απλά … « Δεν ξέρω»….” Τα συμπεράσματα δικά σας….

(To παρόν άρθρο μου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Σημερινή" της Κύπρου στις 1/8/2013)

Δημήτριος Μόρφης

Ψυχολόγος - Φοιτητής MBA

Email : dimitrmorfis@gmail.com

Facebook: Dimitris Morfis