ΦΙΛΟΙΣ ΕΥΤΥΧΟΥΣΙ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΟΥΣΙΝ Ο ΑΥΤΟΣ ΙΣΘΙ (Περίανδρος, 668-584 π.Χ.)

Δυσκολεύτηκα να ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο. Για μας τους ψυχολόγους αποτελεί χρέος στα πλαίσια της επιστήμης της κοινωνικής ψυχολογίας να αναλύουμε θέματα που αφορούν όλες και όλους μας. Πόσο μάλλον όταν το προσωπικό-κοινωνικό μπλέκει με το επιστημονικό-ψυχολογικό.

Η φιλία είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα και η διαδρομή της σε κάθε άνθρωπο που την έζησε και την ζει, σε όποια μορφή και αν την βιώνει, είναι κάτι παραπάνω από μια λέξη που όταν την ακούμε πιθανόν να σκεφτόμαστε αρχικά κάτι ευχάριστο.

Πολλά άρθρα, που έχουν γραφτεί για την φιλία, μας γεμίζουν με δύναμη και πίστη. Αυτό το οποίο εμπεριέχουν μέσα τους είναι η βαθύτερη ανάγκη ενός ανθρώπου, όχι απλά να μην είναι μόνος, αλλά να εμπιστευτεί το ίδιο το ανθρώπινο είδος στο οποίο ανήκει.

Η παρέα με την φιλία είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα κατά την γνώμη μου. Στην παρέα δεν είναι απαραίτητο να ανοίξεις την ψυχή σου όπως σε έναν φίλο. Εκτός αν έχετε ως παρέα δοκιμαστεί στα δύσκολα και σας κρατάει μαζί μια δύναμη που δεν μπορείτε να την εξηγήσετε. Τα υπόλοιπα είναι ένας απλός καφές, μερικά αστεία, χαλαρός χρόνος, συζήτηση πάνω σε θέματα ουσιαστικά, αλλά όχι απαραίτητα προσωπικά.

Θα βασίσω το άρθρο αυτό πάνω στο ρητό του αμερικανού δημοσιογράφου Walter Winchell: «Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν ο άλλος κόσμος απομακρύνεται..»

Η απόδειξη της πραγματικής φιλίας είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει. Πόσο μάλλον όταν οι μέρες ευτυχίας και ανεμελιάς λιγοστέψουν. Η φιλία που αρχίζει να βγαίνει σιγά σιγά από την αυταπάτη ότι όλα θα είναι ρόδινα, έχει ελπίδα να επιζήσει…

Ποιος είναι ο πραγματικός φίλος;

1)      Αυτή/αυτός που ο καθένας μας θέλει να πιστεύει και νοιώθει ότι θέλει να είναι για εκείνον. (γιατι φυσικά όλες και όλοι μας έχουμε δικαίωμα να ορίζουμε την φιλία όπως επιθυμούμε, ανεξάρτητα αν θα σπάσουμε ή όχι την κκελέ μας..)

2)      Αυτή/αυτός που έμπρακτα αποδεικνύει ότι μπορεί να μας σταθεί στα δύσκολα, χωρίς να περιμένει τίποτα πίσω. Εξάλλου η αξία της πραγματικής φιλίας προσπερνάει τον υλισμό της ανταπόδοσης.

3)      Αυτή/αυτός που έχει ξεκαθαρίσει από την αρχή μέσα της/του ότι δεν θα κάνει μια φιλία με σκοπό ή επιδίωξη αργότερα να γίνει μια σχέση. (Αν είναι φίλος η φίλη μόνο για να περνάτε καλά, τότε γιατι ασχολείστε με έννοιες όπως η φιλία; Kάντε απλά παρέα ή μια άλλη είδους σχέση ρε παιδί μου…)

4)      Αυτή/αυτός που θα πιστέψει ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος φίλος ακόμα και όταν σε δει με άλλο πρόσωπο. Ο πραγματικός φίλος που πληγώνεται, έστω και αν χρειάζεται χρόνο να συνέλθει, δεν ξεχνά τι σημαίνεις για εκείνην ή για εκείνον, και ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος που μοιραστήκατε και περάσατε μαζί πολλές δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές. Επομένως έχει το θάρρος και την πίστη να επιστρέψει ακόμα και αν απομακρυνθεί…

5)      Τέλος αυτή ή αυτός που θα δεχθεί τον κόσμο σου όπως είναι και θα τον σεβαστεί όπως σέβεσαι και συ τον δικό της ή τον δικό του. (πολύ δύσκολο, κι όμως τόσο σημαντικό…)

Θα σταματήσω εδώ. Το θέμα δεν θα εξαντληθεί ποτέ. Αν θεωρείτε ότι είστε καλός φίλη ή καλή φίλη για κάποιον, δώστε την ευκαιρία να αποδεχτείτε αυτό που είναι χωρίς να επιβάλλεστε. Αν θεωρείτε κάποιον καλό φίλο ή καλή φίλη, τότε μην βιαστείτε να συμπεράνετε ότι έχετε βρει το απόλυτο… όσος χρόνος κι αν περάσει…Γιατι η απόλυτη φιλία δεν κατοχυρώνεται με το πόσα χρόνια γνωρίζεις τον άλλον.. Απλό στην θεωρία, δύσκολο στην καθημερινή πράξη….

Δημήτριος Μόρφης

Ψυχολόγος - Φοιτητής MBA

Email: dimitrmorfis@gmail.com

Facebook: Dimitris Morfis